رمان گیتی ، اثر هومن ترکی

لطفا برای مشاهده روی ادامه ی مطلب کلیک کنید

تلفتم را از جیب شلوارم در اوردم و روی مبل پرت کردم صفحه‌اش به خاطر تکانی که خورد روشن شد چشمم به یک نوتفیکیشن افتاد:

* 3missed calls from mon espior (41min)

حوصله ی تلفنی صحبت کردن را نداشتم؛ وارد تلگرام شدم و برایش پیغام گذاشتم:

- سلام مامی چه خبر؟ پشت فرمون بودم نشنیدم گوشیم داره زنگ میخوره!

تلگرام رو بستم و وارد برنامه ی پخش کننده ی موسیقی موبایلم شدم؛ دنبال یک اهنگ از تتلو میگشتم و چشمم  به اهنگ « غم گرفته همه کوچه های مارو »  از تتلو خورد.
پخشش کردم و تتلو شروع کرد به خواندن.
گازی به اسنک هایی که مادرم درست کرده بود زدم این در کنار صدای تتلو برای من تداعی کننده ی اوج لذت بود... 
وسط چهچهه های تتلو اهنگ قطع شد و صدای بم و کوک تتلو جایش را داد به صدای نرم و اوتوتیون پوبن که داشت برای من اهنگ « psillocybin »  پوبن را اجرا میکرد.
این یعنی تلفنم درحال زنگ خوردن است.
در حالی که صدای پوبن همچنان عاجزانه من را به سمت  گوشی میخواند گوشی را برداشتم!

* whatsapp video call (mon espior)

جواب میدهم:

- سلام مامی چطوری خوبی؟

- سلام بیبی خوبم!

- ایستگاه قطاری انقدر شلوغه؟

- فرودگاهم!

صدای دورچی را تقلید میکنم:

- کجا میخوای تو بی من بری؟ تنها موندن واسه من بده

- مزه نریز دارم میام اصفهان واسه سفر کاری!

- هتل نگیریا من خونه تنهام تا چند روز مامان اینا رفتن روستا من باهاشون نرفتم!

- خیلی زرنگی؟

- شاید!

- تا نیم ساعت دیگه پروازمه دو ساعت دیگه میرسم.

- منتظر تماستم!